Het is warm. Overal zweet, een bonkende koppijn bovendien, maar ik hobbel verder, zo snel mogelijk, steek een zijstraat over, en zie uit mijn ooghoek een grijsmetalen gevaarte met een rotgang op me af komen. Een enorme dreun. Déjà vu. Gekraak. Maar harder. Veel harder. En niet alleen in m'n been. Pijn, veel pijn. Overal pijn. Teveel pijn. Einde van de pijn. De stilte is terug, nu voor altijd.
Net als het personage in bovenstaand fragment is ieder individu onvermijdelijk onderweg naar eeuwige stilte. Aanvaarding van de eigen sterfelijkheid is echter niet eenieder gegeven, en mede.
No comments:
Post a Comment
Note: Only a member of this blog may post a comment.